Mevrouw Mous
Mevrouw Mous is 83 jaar en geboren in de Sloterpolder, het huidige Rembrandtpark.
Sinds 64 jaar woont zij in de Willem Schoutenstraat. Mevrouw Mous is een rasverteller.
Over de oorlog...
We hebben in de polder niet zoveel last gehad van de oorlog. Ook geen honger, we hadden immers onze eigen groenten. En ik was niet bang uitgevallen. Zo was er eens iemand die zijn broek vol andijvie had gestopt en niet langs de controledienst (CCD) bij de kerk durfde. Ik ging wel even mee! Maar er stak een stuk andijvie uit zijn rits en dat had hij van de zenuwen niet door. De CCD vroeg of hij iets had aan te geven. Nee natuurlijk. Maar toen wees die CCD-er op zijn broek en vroeg wat dat was. Lachend zei ik:'Kan hij er wat aan doen dat hij zo vruchtbaar is?' Toen mochten we door!
Over spelen...
We hadden een heel groot gezin dus speelden we vooral met 'ons eigen'. Hoedje wip, diabolo, tollen en pandoeren, dat is net zo iets als klaverjassen. En natuurlijk Mens Erger Je Niet. Mijn favoriete speeltje was Klepperdeklep, twee kleppen die je tegen elkaar aan sloeg. Daar zat ook een liedje bij: Klepperdeklep klep klep, ben zo blij dat ik hem heb.
We speelden in de polder ook veel buiten. Lekker touwtje springen of bokkiespringen met de jongens op weg naar school. Het leukste was om klaar te gaan staan en dan stiekem weg te duiken: lag er weer iemand languit! Eigenlijk haalde ik meer kattekwaad uit dan dat ik spelletjes speelde. Zo waren we een keer aan het voetballen in de Chasséstraat. we vergaten de tijd en toen waren we te laat voor school. Gelukkig zag ik een bosje bloemen uit de vuilnisbak steken, dat heb ik een beetje afgeklopt en in een papiertje gerold. De nonnen stonden al klaar om onze namen te noteren en vroegen waarom we te laat waren. Ik begon een beetje aan het papiertje te frummelen en zei:'Ik heb een bloemetje voor u gekocht.' En dat was dat.
Maar het was vroeger niet alleen spelen en kattekwaad. We zaten ook vaak pinda's of garnalen te pellen. Met z'n allen rond de tafel. Was ook heel gezellig, maar het was natuurlijk geen spelen. We hebben altijd veel gelachen en dat doe ik nog steeds.
Bron: Orteliusbuurt vol verhalen. Uitgave Stichting DOCK, oktober 2006.
